Θέλω να απαντήσω στον blogger που με το ψευδώνυμο "Μικροαστός" είχε την καλωσύνη να αναρτήσει το σχόλιό του στην αρχική ανακοίνωση της Κ.Κ.Υ. , πρώτα στο blog "Σφυροδρέπανο" και αμέσως μετά στο δικό μας. Λοιπόν, αγαπητέ "Μικροαστέ"....
Πρώτα-πρώτα, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τις αναμφίβολα καλοπροαίρετες συμβουλές σας. Συμφωνώ, ότι το Κ.Κ.Ε. άρχισε πράγματι από τις αρχές του '90 να απομακρύνεται από την διαλεκτική ανάλυση της πραγματικότητας και να προσκολλάται σε μια στατική θεώρησή της, με βάση την οποία καθορίζει έκτοτε όχι μόνο την πολιτική συμμαχιών του, αλλά την πολιτική του, γενικά. Εντάξει, να θυμηθούμε ότι τον καιρό εκείνο, αυτό έμοιαζε περίπου αναπόφευκτο ύστερα από τις δραματικές εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες -εξελίξεις που οι μεν αντίπαλοι ονόμασαν "κατάρρευση", εμείς δε "ανατροπή", και που πάντως ολοκληρώθηκαν σχεδόν εν μια νυκτί και, το πιο τραγικό, χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά, χωρίς ν'ανοίξει μύτη! Εντάξει, να θυμηθούμε ακόμα ότι τον ίδιο καιρό ο ταξικός εχθρός ξεσάλωσε διεθνώς. Οι καιροσκόποι όπου γης, βάλθηκαν να τον σιγοντάρουν σε όλους τους τόνους, όλοι βαράγανε, θέλανε όχι απλώς να μας βάλουν στη γωνία, αλλά να ξεμπερδεύουν μια και καλή μαζί μας, διότι ως γνωστόν "δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται". Και βέβαια εμείς, το Κ.Κ.Ε., τότε κάναμε καλά και άγια που τα στυλώσαμε, που μουλαρώσαμε, που σφίξαμε πεισματικά τα χείλη και πήγαμε κόντρα στο ρεύμα. Δεν υπογράψαμε δήλωση μετανοίας. Δεν τσουβαλιαστήκαμε μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που έσπευσαν να ανακηρύξουν τον καπιταλισμό στην μόνη επιλογή της ανθρωπότητας. Αντίθετα, τονίσαμε με έμφαση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, την μοναδικότητά μας, την πίστη μας στο πεσμένο σοσιαλιστικό μας όραμα -ακόμα και στην ατελή μορφή του, στην ανάπηρη εκδοχή του. Χάρη σ'αυτή μας την περιχαράκωση μπορέσαμε τότε ν'αντέξουμε στη θεομηνία, να συγκρατήσουμε ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεών μας, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ανάκαμψης. Βέβαια, την κατάθλιψή μας την πάθαμε όλοι, σε βαριά ή σε ηπιότερη μορφή. Και ο καθένας από εμάς σε προσωπικό επίπεδο, κατάφερε ή προσπαθεί ακόμα να την ξεπεράσει. Επιτρέψτε μου όμως εδώ να τολμήσω μια λογοτεχνική, ας πούμε, μεταφορά: Μου φαίνεται πως η συλλογική κατάθλιψη που χτύπησε την ηγεσία του Κόμματος, τείνει να γίνει χρόνια, εκδηλώνοντας και κάποια συμπτώματα ιδιότυπου αυτισμού -αδυναμία επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, κλείσιμο στον εαυτό της, απώλεια της αντίληψης της έννοιας του χρόνου, φοβίες... Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, και ενώ οι συνθήκες παγκοσμίως και στη χώρα μας άλλαξαν και αλλάζουν διαρκώς, το Κόμμα συνεχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν να βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης; Και για να περιοριστούμε στα πιο κραυγαλέα, δεν είναι αλλαγή η παταγώδης αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν είναι αλλαγή η πρόσφατη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού; Δεν είναι αλλαγή στις συνειδήσεις των ανθρώπων η έκρηξη των πολύμορφων, ακαταστάλακτων, αλλά πάντως αντικαπιταλιστικών κινημάτων της νεολαίας; Δεν είναι αλλαγή η κρίση που όλα τα παραπάνω δημιουργούν στο χώρο της λεγόμενης "ανανεωτικής αριστεράς"; Δεν θα έπρεπε όλα αυτά να τα αξιοποιήσει το Κόμμα αναπροσαρμόζοντας την τακτική και στρατηγική του στις νέες συνθήκες και δυνατότητες; Σήμερα, αγαπητέ μου "Μικροαστέ", είκοσι χρόνια μετά, υπάρχουν γύρω μας νέοι άνθρωποι που εργάζονται ή είναι άνεργοι, που απολύονται, απεργούν, διαδηλώνουν, ψάχνονται πολιτικά, αγωνιούν για το μέλλον τους, αναζητούν διεξόδους, ψηφίζουν, χωρίς να έχουν ιδέα για τον ψυχρό πόλεμο. Δεν τους καίγεται καρφί για την Γιάλτα. Ακούνε "Στάλιν" και νομίζουν πως είναι ποικιλία μήλων. Δεν ιδρώνει το αυτί τους για την Τασκένδη, για την διάσπαση του 50, του 60, του 70 ή του 90. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν νέοι που είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στα σκατά του καπιταλισμού -και τους αρέσει κιόλας! Στο λάιφ-στάιλ, στις ουσίες, στην πορνεία, στη λαμογιά, στην πάρτη τους. Παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στα ίντερνετ-καφέ μ'ένα πολυβόλο στην οθόνη τους και σκοτώνουν ακαριαία ό,τι περπατάει, κολυμπάει ή πετάει! Ο φασισμός, φίλε "Μικροαστέ", δεν υφέρπει ούτε εκκολάπτεται όπως είχαμε την απρονοησία να νομίζουμε. Ο φασισμός μάς έχει ήδη επιβληθεί, είναι μέσα στο σπίτι μας κι εμείς τον περιμένουμε αγναντεύοντας κάπου στο βάθος του ορίζοντα!...
Ναι. Ήρθαμε σε επαφή με το Κόμμα -για την ακρίβεια, το Κόμμα ήρθε και μας βρήκε και μας ζήτησε πολύ συντροφικά να σταματήσουμε. Μας κατέστησε σαφή την εκτίμησή του ότι η Κίνησή μας θα το βλάψει, ότι ο αστικός τύπος θα την αξιοποιήσει για να χτυπήσει το Κόμμα. Προβληματιστήκαμε. Για μια στιγμή σκεφτήκαμε να πειθαρχήσουμε, γιατί το μόνο που δεν θέλουμε είναι να βλάψουμε το Κόμμα. Επικράτησε ευτυχώς η πιο ψύχραιμη άποψη, ότι δηλαδή το Κόμμα κάνει λάθος στην εκτίμησή του. Και δικαιωθήκαμε. Ο αστικός τύπος, τα κανάλια, οι λεγόμενοι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, που τους βομβαρδίσαμε κυριολεκτικά με την ανακοίνωσή μας, την έθαψαν κανονικά. Αυτοί κατάλαβαν εκείνο που η ηγεσία του Κόμματος δε μπορεί να καταλάβει: ότι η δημόσια κριτική, η αυτοκρικτική, ο διάλογος, μια πιο "έγχρωμη" και χαμογελαστή εικόνα, ένα προφίλ το ίδιο μαχητικό αλλά λιγότερο βλοσυρό και αλάθητο, όχι μόνο δεν θα μας βλάψει, αλλά θα μας ωφελήσει τα μέγιστα. Αλλά το Κόμμα φοβάται! Οξύμωρο και όμως αληθινό...
Εμείς όμως που το αγαπάμε, θα επιμείνουμε. Θα σταθούμε δίπλα του σαν ασπίδα και σαν αγκαλιά. Θα το πάρουμε στοργικά στην αγκαλιά μας, θα το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την κατάθλιψή του, θα ανοίξουμε όλα τα παράθυρα στο υπνοδωμάτιό του να μπει καθαρός αέρας, καθαρός διάλογος, καθαρές, φρέσκιες σκέψεις και ιδέες. Θα το στηρίξουμε και θα το ενθαρρύνουμε να πάρει πρωτοβουλίες, να παραγάγει πολιτική που θα επιταχύνει τις εξελίξεις.
Αν περιμένουμε να πέσουν απ'τον ουρανό (ή από τις χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ) οι κοινωνικές συμμαχίες που θέλει το Κόμμα -σε μια εποχή που η Κοινωνία αποσυντίθεται ραγδαία, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε για πολύ γιατί θα μας προλάβει η καθήλωση στο 8%, η συρρίκνωση και τελικά ο πολιτικός θάνατος. Αντίθετα, τώρα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας, να νικήσουμε τις δυσκολίες που είναι πράγματι μεγάλες, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Ν'αφήσουμε πίσω τραύματα και πληγές του παρελθόντος, να ξαναδούμε τα σημεία επαφής μας με όσες αριστερές πολιτικές δυνάμεις είναι πρόθυμες να κάνουν το ίδιο, για να συγκροτήσουμε ένα νέο ΕΑΜ. Όπως τότε, έτσι και τώρα το ΚΚΕ θα πρέπει να γίνει η ατμομηχανή, η κινητήρια δύναμη, η πρωτοπορία σε ένα αριστερό μέτωπο όχι εκλογικό, αλλά πολιτικό, που θα εμπνεύσει την Κοινωνία. Θα εμπνεύσει τους νέους που έχουν κάθε λόγο να είναι δύσπιστοι, αλλά και τους παλιούς απογοητευμένους αριστερούς, τους πικραμένους κομμουνιστές, τους αποστρατευμένους αγωνιστές, τους απελπισμένους διανοούμενους, τους συμβιβασμένους καλλιτέχνες, τους προλεταριοποιημένους μικροαστούς και πάνω απ'όλους τους ασυνειδητοποίητους εργάτες, έλληνες και ξένους. Μόνο ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να εμπνεύσει την Εργατική Τάξη που δεν ξέρει ότι αποτελεί Τάξη, και μάλιστα προορισμένη ν' αλλάξει τον Κόσμο, αρκεί να βγει απ'το σκυλάδικο, ν'ανοίξει ένα βιβλίο, να καταλάβει ότι η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος δεν περνάει από το γήπεδο και το πρακτορείο λαχείων. Γιατί ακόμα και όταν πας στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και πλακώνεσαι με τους απεργοσπάστες και τα ΜΑΤ, το σύστημα χαμογελάει ειρωνικά όσο ξέρει ότι αμέσως μετά θα ξαπλώσεις στον καναπέ σου να δεις το ντέρμπι των αιωνίων...
Αυτό που προσπαθήσαμε προεκλογικά να πούμε τόσο στο ΚΚΕ όσο και προς κάθε κατεύθυνση, είναι η εκτίμησή μας ότι το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης μίκρυνε πολύ για να χωρέσει το έργο που πρέπει τώρα να παιχτεί στην Ελλάδα. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας διέψευσε. Τι δείχνει αλήθεια η περιβόητη πρωτοφανής Αποχή; Ότι η παρούσα σκηνογραφία ανταποκρίνεται σε μια παράσταση που κανείς δε θέλει πια να βλέπει. Δεν είναι μόνο ότι ψήφισαν οι μισοί. Είναι κυρίως το ότι και αυτοί οι μισοί, με μισή καρδιά ψήφισαν! Το ΚΚΕ διατήρησε το ποσοστό του. Αναδείχτηκε σε αδιαφιλονίκητη κυρίαρχη δύναμη της αριστεράς. Διέψευσε τα στημένα γκάλοπ που το ήθελαν να χάνει την τρίτη θέση. Αλλά έχασε 150.000 ψήφους. Λίγες είναι; Πού πήγαν και γιατί; Εμείς αυτόν τον κόσμο προσπαθήσαμε να συγκρατήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις, και πιστεύουμε ότι σ'ένα βαθμό το καταφέραμε.
Οι επόμενες εκλογές δεν θ'αργήσουν. Πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ θα πρέπει να δώσει αυτή τη μάχη πιο αποτελεσματικά, πιο έξυπνα, πιο άφοβα, μέσα από ένα Αριστερό Μέτωπο, όσο το δυνατόν πλατύτερο, και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γι'αυτό.
Γιατί, παραφράζοντας λίγο τον Ποιητή, "Αυτό το Κόμμα είναι δικό τους και δικό μας".
Γιάννης Καλατζόπουλος.
Πρώτα-πρώτα, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και για τις αναμφίβολα καλοπροαίρετες συμβουλές σας. Συμφωνώ, ότι το Κ.Κ.Ε. άρχισε πράγματι από τις αρχές του '90 να απομακρύνεται από την διαλεκτική ανάλυση της πραγματικότητας και να προσκολλάται σε μια στατική θεώρησή της, με βάση την οποία καθορίζει έκτοτε όχι μόνο την πολιτική συμμαχιών του, αλλά την πολιτική του, γενικά. Εντάξει, να θυμηθούμε ότι τον καιρό εκείνο, αυτό έμοιαζε περίπου αναπόφευκτο ύστερα από τις δραματικές εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες -εξελίξεις που οι μεν αντίπαλοι ονόμασαν "κατάρρευση", εμείς δε "ανατροπή", και που πάντως ολοκληρώθηκαν σχεδόν εν μια νυκτί και, το πιο τραγικό, χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά, χωρίς ν'ανοίξει μύτη! Εντάξει, να θυμηθούμε ακόμα ότι τον ίδιο καιρό ο ταξικός εχθρός ξεσάλωσε διεθνώς. Οι καιροσκόποι όπου γης, βάλθηκαν να τον σιγοντάρουν σε όλους τους τόνους, όλοι βαράγανε, θέλανε όχι απλώς να μας βάλουν στη γωνία, αλλά να ξεμπερδεύουν μια και καλή μαζί μας, διότι ως γνωστόν "δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται". Και βέβαια εμείς, το Κ.Κ.Ε., τότε κάναμε καλά και άγια που τα στυλώσαμε, που μουλαρώσαμε, που σφίξαμε πεισματικά τα χείλη και πήγαμε κόντρα στο ρεύμα. Δεν υπογράψαμε δήλωση μετανοίας. Δεν τσουβαλιαστήκαμε μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που έσπευσαν να ανακηρύξουν τον καπιταλισμό στην μόνη επιλογή της ανθρωπότητας. Αντίθετα, τονίσαμε με έμφαση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, την μοναδικότητά μας, την πίστη μας στο πεσμένο σοσιαλιστικό μας όραμα -ακόμα και στην ατελή μορφή του, στην ανάπηρη εκδοχή του. Χάρη σ'αυτή μας την περιχαράκωση μπορέσαμε τότε ν'αντέξουμε στη θεομηνία, να συγκρατήσουμε ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεών μας, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ανάκαμψης. Βέβαια, την κατάθλιψή μας την πάθαμε όλοι, σε βαριά ή σε ηπιότερη μορφή. Και ο καθένας από εμάς σε προσωπικό επίπεδο, κατάφερε ή προσπαθεί ακόμα να την ξεπεράσει. Επιτρέψτε μου όμως εδώ να τολμήσω μια λογοτεχνική, ας πούμε, μεταφορά: Μου φαίνεται πως η συλλογική κατάθλιψη που χτύπησε την ηγεσία του Κόμματος, τείνει να γίνει χρόνια, εκδηλώνοντας και κάποια συμπτώματα ιδιότυπου αυτισμού -αδυναμία επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, κλείσιμο στον εαυτό της, απώλεια της αντίληψης της έννοιας του χρόνου, φοβίες... Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, και ενώ οι συνθήκες παγκοσμίως και στη χώρα μας άλλαξαν και αλλάζουν διαρκώς, το Κόμμα συνεχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν να βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης; Και για να περιοριστούμε στα πιο κραυγαλέα, δεν είναι αλλαγή η παταγώδης αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν είναι αλλαγή η πρόσφατη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού; Δεν είναι αλλαγή στις συνειδήσεις των ανθρώπων η έκρηξη των πολύμορφων, ακαταστάλακτων, αλλά πάντως αντικαπιταλιστικών κινημάτων της νεολαίας; Δεν είναι αλλαγή η κρίση που όλα τα παραπάνω δημιουργούν στο χώρο της λεγόμενης "ανανεωτικής αριστεράς"; Δεν θα έπρεπε όλα αυτά να τα αξιοποιήσει το Κόμμα αναπροσαρμόζοντας την τακτική και στρατηγική του στις νέες συνθήκες και δυνατότητες; Σήμερα, αγαπητέ μου "Μικροαστέ", είκοσι χρόνια μετά, υπάρχουν γύρω μας νέοι άνθρωποι που εργάζονται ή είναι άνεργοι, που απολύονται, απεργούν, διαδηλώνουν, ψάχνονται πολιτικά, αγωνιούν για το μέλλον τους, αναζητούν διεξόδους, ψηφίζουν, χωρίς να έχουν ιδέα για τον ψυχρό πόλεμο. Δεν τους καίγεται καρφί για την Γιάλτα. Ακούνε "Στάλιν" και νομίζουν πως είναι ποικιλία μήλων. Δεν ιδρώνει το αυτί τους για την Τασκένδη, για την διάσπαση του 50, του 60, του 70 ή του 90. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν νέοι που είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στα σκατά του καπιταλισμού -και τους αρέσει κιόλας! Στο λάιφ-στάιλ, στις ουσίες, στην πορνεία, στη λαμογιά, στην πάρτη τους. Παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στα ίντερνετ-καφέ μ'ένα πολυβόλο στην οθόνη τους και σκοτώνουν ακαριαία ό,τι περπατάει, κολυμπάει ή πετάει! Ο φασισμός, φίλε "Μικροαστέ", δεν υφέρπει ούτε εκκολάπτεται όπως είχαμε την απρονοησία να νομίζουμε. Ο φασισμός μάς έχει ήδη επιβληθεί, είναι μέσα στο σπίτι μας κι εμείς τον περιμένουμε αγναντεύοντας κάπου στο βάθος του ορίζοντα!...
Ναι. Ήρθαμε σε επαφή με το Κόμμα -για την ακρίβεια, το Κόμμα ήρθε και μας βρήκε και μας ζήτησε πολύ συντροφικά να σταματήσουμε. Μας κατέστησε σαφή την εκτίμησή του ότι η Κίνησή μας θα το βλάψει, ότι ο αστικός τύπος θα την αξιοποιήσει για να χτυπήσει το Κόμμα. Προβληματιστήκαμε. Για μια στιγμή σκεφτήκαμε να πειθαρχήσουμε, γιατί το μόνο που δεν θέλουμε είναι να βλάψουμε το Κόμμα. Επικράτησε ευτυχώς η πιο ψύχραιμη άποψη, ότι δηλαδή το Κόμμα κάνει λάθος στην εκτίμησή του. Και δικαιωθήκαμε. Ο αστικός τύπος, τα κανάλια, οι λεγόμενοι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, που τους βομβαρδίσαμε κυριολεκτικά με την ανακοίνωσή μας, την έθαψαν κανονικά. Αυτοί κατάλαβαν εκείνο που η ηγεσία του Κόμματος δε μπορεί να καταλάβει: ότι η δημόσια κριτική, η αυτοκρικτική, ο διάλογος, μια πιο "έγχρωμη" και χαμογελαστή εικόνα, ένα προφίλ το ίδιο μαχητικό αλλά λιγότερο βλοσυρό και αλάθητο, όχι μόνο δεν θα μας βλάψει, αλλά θα μας ωφελήσει τα μέγιστα. Αλλά το Κόμμα φοβάται! Οξύμωρο και όμως αληθινό...
Εμείς όμως που το αγαπάμε, θα επιμείνουμε. Θα σταθούμε δίπλα του σαν ασπίδα και σαν αγκαλιά. Θα το πάρουμε στοργικά στην αγκαλιά μας, θα το βοηθήσουμε να ξεπεράσει την κατάθλιψή του, θα ανοίξουμε όλα τα παράθυρα στο υπνοδωμάτιό του να μπει καθαρός αέρας, καθαρός διάλογος, καθαρές, φρέσκιες σκέψεις και ιδέες. Θα το στηρίξουμε και θα το ενθαρρύνουμε να πάρει πρωτοβουλίες, να παραγάγει πολιτική που θα επιταχύνει τις εξελίξεις.
Αν περιμένουμε να πέσουν απ'τον ουρανό (ή από τις χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ) οι κοινωνικές συμμαχίες που θέλει το Κόμμα -σε μια εποχή που η Κοινωνία αποσυντίθεται ραγδαία, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε για πολύ γιατί θα μας προλάβει η καθήλωση στο 8%, η συρρίκνωση και τελικά ο πολιτικός θάνατος. Αντίθετα, τώρα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας, να νικήσουμε τις δυσκολίες που είναι πράγματι μεγάλες, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Ν'αφήσουμε πίσω τραύματα και πληγές του παρελθόντος, να ξαναδούμε τα σημεία επαφής μας με όσες αριστερές πολιτικές δυνάμεις είναι πρόθυμες να κάνουν το ίδιο, για να συγκροτήσουμε ένα νέο ΕΑΜ. Όπως τότε, έτσι και τώρα το ΚΚΕ θα πρέπει να γίνει η ατμομηχανή, η κινητήρια δύναμη, η πρωτοπορία σε ένα αριστερό μέτωπο όχι εκλογικό, αλλά πολιτικό, που θα εμπνεύσει την Κοινωνία. Θα εμπνεύσει τους νέους που έχουν κάθε λόγο να είναι δύσπιστοι, αλλά και τους παλιούς απογοητευμένους αριστερούς, τους πικραμένους κομμουνιστές, τους αποστρατευμένους αγωνιστές, τους απελπισμένους διανοούμενους, τους συμβιβασμένους καλλιτέχνες, τους προλεταριοποιημένους μικροαστούς και πάνω απ'όλους τους ασυνειδητοποίητους εργάτες, έλληνες και ξένους. Μόνο ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να εμπνεύσει την Εργατική Τάξη που δεν ξέρει ότι αποτελεί Τάξη, και μάλιστα προορισμένη ν' αλλάξει τον Κόσμο, αρκεί να βγει απ'το σκυλάδικο, ν'ανοίξει ένα βιβλίο, να καταλάβει ότι η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος δεν περνάει από το γήπεδο και το πρακτορείο λαχείων. Γιατί ακόμα και όταν πας στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και πλακώνεσαι με τους απεργοσπάστες και τα ΜΑΤ, το σύστημα χαμογελάει ειρωνικά όσο ξέρει ότι αμέσως μετά θα ξαπλώσεις στον καναπέ σου να δεις το ντέρμπι των αιωνίων...
Αυτό που προσπαθήσαμε προεκλογικά να πούμε τόσο στο ΚΚΕ όσο και προς κάθε κατεύθυνση, είναι η εκτίμησή μας ότι το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης μίκρυνε πολύ για να χωρέσει το έργο που πρέπει τώρα να παιχτεί στην Ελλάδα. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας διέψευσε. Τι δείχνει αλήθεια η περιβόητη πρωτοφανής Αποχή; Ότι η παρούσα σκηνογραφία ανταποκρίνεται σε μια παράσταση που κανείς δε θέλει πια να βλέπει. Δεν είναι μόνο ότι ψήφισαν οι μισοί. Είναι κυρίως το ότι και αυτοί οι μισοί, με μισή καρδιά ψήφισαν! Το ΚΚΕ διατήρησε το ποσοστό του. Αναδείχτηκε σε αδιαφιλονίκητη κυρίαρχη δύναμη της αριστεράς. Διέψευσε τα στημένα γκάλοπ που το ήθελαν να χάνει την τρίτη θέση. Αλλά έχασε 150.000 ψήφους. Λίγες είναι; Πού πήγαν και γιατί; Εμείς αυτόν τον κόσμο προσπαθήσαμε να συγκρατήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις, και πιστεύουμε ότι σ'ένα βαθμό το καταφέραμε.
Οι επόμενες εκλογές δεν θ'αργήσουν. Πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ θα πρέπει να δώσει αυτή τη μάχη πιο αποτελεσματικά, πιο έξυπνα, πιο άφοβα, μέσα από ένα Αριστερό Μέτωπο, όσο το δυνατόν πλατύτερο, και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γι'αυτό.
Γιατί, παραφράζοντας λίγο τον Ποιητή, "Αυτό το Κόμμα είναι δικό τους και δικό μας".
Γιάννης Καλατζόπουλος.
