ΚΙΝΗΣΗ για την ΚΡΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ του Κ.Κ.Ε.

ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ,

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ,

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗ* ΨΗΦΟ ΣΤΟ Κ.Κ.Ε.

*(Όσο πιο πάνω απ’ τα συνηθισμένα ποσοστά,

τόσο η Μεγάλη Αριστερά θα προχωράει μπροστά)

Στις ερχόμενες ευρωεκλογές, δίνεται στους ψηφοφόρους της χώρας μαςμια μοναδική ευκαιρία να βγάλουν επιτέλους το άχτι τουςμε τρόπο νόμιμο, ηχηρό και πολλαπλώς αποτελεσματικό:

* Να ακυρώσουν τα σενάρια που στήνουν εις βάρος τους οι επαγγελματίες παραχαράκτες του μέλλοντος όλων μας.

* Να δείξουν στα επιτελεία της Παγκοσμιοποίησης, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ότι ο ελληνικός λαός παραμένει περήφανος, απρόβλεπτος και πολυμήχανος σαν τον Οδυσσέα: δημιουργός και όχι καταναλωτής της Ιστορίας.

* Να αποδείξουν, στον εαυτό τους πρώτ’ απ’ όλα, ότι είναι προσωπικότητες και όχι νούμερα σε δημοσκόπηση. Ελεύθερες συνειδήσεις και όχι «κουκιά». Μέλη μιας Κοινωνίας και όχι πρόβατα στο κοπάδι.

* Και κυρίως, να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλα τα κόμματα, να πυροδοτήσουν αλλεπάλληλες μικρές εκρήξεις που θα κατεδαφίσουν το φθαρμένο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια καινούργια πορεία της χώρας μας προς τα εμπρός.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Μα μόνο αν αποφασίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ψηφοφόροι να εκδηλώσουν την οργή τους, την αγανάκτησή τους, για τα μέτρα που με πρόσχημα την παγκόσμια οικονομική κρίση, επιβάλλουν στη χώρα μας τα διάφορα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να δώσουν την ψήφο τους στο μόνο κόμμα που αντιστρατεύεται σταθερά, χρόνια τώρα, αυτόν το θεσμό

– στο Κ.Κ.Ε.

Σπεύδουμε να προλάβουμε την δικαιολογημένη καχυποψία όσων έχουν «καεί στο χυλό»: Όχι, δεν πρόκειται για άλλη μια συλλογή υπογραφών από «επιρροές» ή «οπαδούς» του Κ.Κ.Ε.

Η Κίνησή μας είναι πραγματικά αυθόρμητη, πράξη ευθύνης, μη καθοδηγούμενη από οποιονδήποτε, μη εντασσόμενη σε κανένα προεκλογικό τέχνασμα κανενός, ούτε φυσικά του Κ.Κ.Ε. Ανάμεσά μας υπάρχουν και άνθρωποι που προέρχονται από το Κ.Κ.Ε., που υπήρξαν στο παρελθόν μέλη και στελέχη του. Όλοι μας είμαστε αριστεροί με την πιο ευρεία – και πιο σύγχρονη θέλουμε να πιστεύουμε – έννοια του όρου:Ασυμφιλίωτοι με την απανθρωπιά του καπιταλισμού.Ασυμβίβαστοι με την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανισότητα,την οικονομική και πνευματική εξαθλίωση των πολλών, εξ αιτίας της βάρβαρης απληστίας των ελαχίστων.

Σπεύδουμε να καθησυχάσουμε και το ίδιο το Κ.Κ.Ε., που ίσως σκεφτεί ότι πίσω απ’ την Κίνησή μας κρύβονται σχέδια διάβρωσης, επέμβασης στην πολιτική και τη λειτουργία του, ακόμα και διάσπασης: Όχι, δεν έχουμε τέτοιες προθέσεις.Σεβόμαστε το δικαίωμά του να λειτουργεί σύμφωνα με το Καταστατικό και το Πρόγραμμά του, να χαράζει την πολιτική του στα Συνέδρια και τα άλλα του όργανα, όπως αυτό νομίζει. Κατανοούμε την επιφυλακτικότητα με την οποία ίσως αντιμετωπίσει την Κίνησή μας, γιατί ξέρουμε ότι αυτό πια κι αν έχει «καεί στο χυλό»!... Αλλά όχι. Δεν είμαστε ούτε τροτσκιστές, ούτε «λικβινταριστές», ούτε βαλτοί από τις μυστικές υπηρεσίες, που όντως η διάλυση του Κ.Κ.Ε. αποτελεί το πιο τρελό τους όνειρο. Σεβόμαστε την ιστορία, τους αγώνες του, τη συνέπειά του. Πιστεύουμε ότι η ύπαρξή του αποτελεί εγγύηση για την δημοκρατία και για την προάσπιση των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων.

Διαφωνούμε έντονα με ορισμένες από τις επιλογές του. Και θεωρούμε δυστύχημα για την πολιτική ζωή του τόπου μας το γεγονός ότι εξαιτίας της «εικόνας» του, αλλά και της προσκόλλησής του σε κάποια δευτερεύοντα πια ζητήματα, τακτικής κυρίως, δεν καταφέρνει να έχει στο εκλογικό σώμα την απήχηση που και το ίδιο αξίζει και οι καιροί απαιτούν.

Θέλουμε όμως επίσης να τονίσουμε με έμφαση προς κάθε κατεύθυνση, ότι θεωρούμε αδιανόητη, παράλογη, εξωπραγματική και υποκριτική κάθε προσπάθεια διεύρυνσης και αναζωογόνησης της Αριστεράς, που δεν παίρνει υπ'όψη της -πολύ περισσότερο, που στρέφεται εναντίον του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς!

Ελπίζουμε ότι και το Κ.Κ.Ε. θα σεβαστεί το δικαίωμά μας να λέμε ανοιχτά τη γνώμη μας γι’ αυτό, όπως και για τα άλλα κόμματα. Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα μας αναγνωρίσει το δικαίωμα να το τιμούμε και να το υποστηρίζουμε, ασκώντας του συγχρόνως καλοπροαίρετη, δημόσια κριτική. Δε θέλουμε να του επιβάλουμε τις απόψεις μας. Προτιμούμε να τις προβάλλουμε μέσα στην Κοινωνία, που είναι και ο τελικός κριτής όλων των απόψεων.

Δεν είμαστε κόμμα. Δεν είμαστε καν οργάνωση. Είμαστε μια Κίνηση συνειδητοποιημένων μελών της ελληνικής κοινωνίας, που συναισθανόμαστε την ευθύνη μας και την αναλαμβάνουμε. Η κατάσταση στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη δε μας επιτρέπει πια «να βολευόμαστε με τα έτοιμα», να επιλέγουμε «το μικρότερο κακό», να πορευόμαστε όπως – όπως, συμβιβαζόμενοι με ιδέες και λύσεις που ήταν πρόσφορες πριν από 50 χρόνια, αλλά τώρα πια δεν είναι αρκετά πειστικές και ικανές να αναχαιτίσουν τη χιονοστιβάδα των συμπτωμάτων μιας καλπάζουσας παρακμής που κατατρώει τον κόσμο. Τώρα περισσότερο από ποτέ, δεν επιτρέπεται σε κανέναν ούτε η αποστράτευση και η αδιαφορία, αλλά ούτε και η εν λευκώ εκχώρηση του δικαιώματος εκπροσώπησής του σε πολιτικούς σχηματισμούς που τον εκφράζουν μερικώς, σχεδόν ή περίπου.

Πώς βλέπουμε εμείς τα πράγματα;

Ακριβώς όπως και οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Απλώς εμείς αποφασίσαμε να μιλήσουμε, να κοινοποιήσουμε τις απόψεις μας, ίσως μια μέρα, μια ώρα, ένα λεπτό νωρίτερα από εσάς.

* Ποιος δε βλέπει σήμερα την απόλυτη χρεοκοπία της λεγόμενης «οικονομίας της αγοράς»;

* Ποιος σοβαρός άνθρωπος, όποιο κόμμα κι αν ψηφίζει, δεν είναι πλέον βαθιά μέσα του πεπεισμένος ότι τα κόμματα εξουσίας τον δουλεύουν;

* Ποιος ευφυής άνθρωπος δεν έχει καταλάβει (άλλο αν δε μπορεί ακόμα να το παραδεχτεί ανοιχτά) ότι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική – την πολιτική που τους υπαγορεύουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και ότι ο ανταγωνισμός τους περιορίζεται σε φραστικές, δημαγωγικές παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα;

* Ποιος καλοπροαίρετος ψηφοφόρος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δεν έχει αγανακτήσει από τα σκάνδαλα, τις εσωκομματικές ίντριγκες για την καρέκλα, την ασυνέπεια του Καραμανλή που υποσχέθηκε «ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν» και υπέθαλψε «μια από τα ίδια»; Ποιος δεν αισθάνεται ντροπή για την πειθήνια, δουλική στάση του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στις διαταγές των Αμερικανών και των Ευρωπαίων μεγαλοκαρχαριών του πλούτου;

* Ποιος αγνός σοσιαλδημοκράτης, κεντρώος, κεντρο-αριστερός ή όπως αλλιώς θέλει να αυτοπροσδιορίζεται εκείνος που ακολούθησε μετά τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει ακόμα απογοητευθεί από τη μετάλλαξη αυτού του «αντι-δεξιού» κάποτε κόμματος σε alter ego της δεξιάς; Ποιος έντιμος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ δε θλίβεται και δεν αισθάνεται βαριά προδομένος, βλέποντας τον Γιώργο Παπανδρέου όχι απλώς να μην μπορεί, αλλά και να μη θέλει να ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση; Να ζητάει εκλογές όχι για να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική της Ν.Δ. αλλά για να την ασκήσει αποτελεσματικότερα, αντικαθιστώντας τους γαλάζιους διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης με πράσινους μάνατζερ της κερδοφορίας των ολίγων εις βάρος του λαϊκού εισοδήματος;

* Ποιος αριστερός που βρέθηκε κάποτε στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ για λόγους ιστορικούς, συναισθηματικούς, ψυχολογικούς, αλλά και ιδεολογικούς, δυσκολεύεται ακόμα να δει ότι αυτό το κόμμα δεν είναι αριστερό; Πώς μπορεί να είναι αριστερό ένα κόμμα που εγκρίνει την – ολοφάνερα πια – καπιταλιστική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; που έχει υπογράψει το Μάαστριχτ; που έχει ψηφίσει στη Βουλή σειρά αντιλαϊκών και αντεργατικών ρυθμίσεων, μαζί με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; που εξακολουθεί να καθορίζει την πολιτική του με στόχο όχι την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά τον εξευμενισμό, τον εξευγενισμό και την …εξημέρωσή του; Γνωρίζουμε ιστορία. Δε δικαιολογούμε, αλλά μπορούμε να εξηγήσουμε την εμφάνιση αυτού του κόμματος και της ερμαφρόδιτης πολιτικής του, στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου ρεύματος αμφισβήτησης της «παραδοσιακής» ή «ορθόδοξης» Αριστεράς, κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, με δεδομένη την αφόρητη ιδεολογική πίεση που δέχτηκε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, εξαιτίας βεβαίως και των δικών του μελανών σελίδων. Αλλά σήμερα; Όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται στο έλεος του «παγκόσμιου χωροφύλακα» και των συμμάχων του; Όταν το όραμα για έναν καλύτερο, δικαιότερο κόσμο μοιάζει τόσο απόμακρο κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης; Όταν ακόμα και η πλειοψηφία των ανθρώπων που ψηφίζουν κατά παράδοση δεξιά κόμματα αναγνωρίζουν πια, ότι ο καπιταλισμός είναι όχι μόνο απάνθρωπος αλλά και οικονομικά ατελέσφορος όπως αποδείχθηκε, πώς είναι δυνατόν να λέγεται αριστερό ένα κόμμα που τον διευκολύνει υποστηρίζοντας την απόλυτη επικράτησή του μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Κι αν δεν του φτάνουν όλα αυτά για να απεγκλωβιστεί ο ανοιχτόμυαλος αριστερός από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ούτε η ευκολία με την οποία τον επισκέπτονται και τον εγκαταλείπουν οι εγκλωβισμένοι στον δικομματισμό του λέει τίποτα; Ένα «εφεδρικό ΠΑΣΟΚ» είναι ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κατά τη γνώμη μας. Ένα πολιτικό μόρφωμα που αφού απέτυχε στον αρχικό του στόχο – την διάλυση του Κ.Κ.Ε. – τώρα χρησιμεύει μόνο σε δυο πράγματα: Πρώτον, στο να στηρίξει το δικομματισμό σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Και δεύτερον, στο να αναγκάζει το Κ.Κ.Ε. να συντηρεί τα αμυντικά του αντανακλαστικά, καθυστερώντας έτσι τη φυσιολογική πορεία του προς μια ουσιαστική ανανέωση και διεύρυνση της επιρροής του.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Η παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα παρουσιάζει τα τελευταία πενήντα χρόνια μια εντυπωσιακή και ραγδαία εξέλιξη: Προς τα πίσω!

Η πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η ολική έκλειψη από τον χάρτη, του σοσιαλιστικού «αντιπάλου δέους», αποτελούν μόνο μία – αν και καθοριστικής σημασίας – οδυνηρή πλευρά αυτής της αρνητικής εξέλιξης. Είναι αποτέλεσμα γεγονότων που προηγήθηκαν και, φυσικά, προκαλούν με τη σειρά τους νέα οδυνηρά γεγονότα.

Αρκετά χρόνια πριν, είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται έντονα σημάδια, να συντελούνται αλλαγές τόσο στην οικονομική βάση των κοινωνιών, όσο και σε όλες τις βαθμίδες του πολιτικού, ιδεολογικού, πνευματικού και ψυχολογικού «εποικοδομήματος», που έδειχναν ότι οι ιθύνοντες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος είχαν δρομολογήσει γενικευμένη επίθεση όχι μόνο κατά των λαϊκών κατακτήσεων, αλλά κυρίως κατά των ιδεών της προόδου και της πορείας της ανθρωπότητας προς την σοσιαλιστική οργάνωση των κοινωνιών:

* Η πρωτοφανής συγκέντρωση κεφαλαίου, πλούτου και εξουσίας σε όλο και λιγότερα χέρια, με την δημιουργία γιγαντιαίων πολυεθνικών, μονοπωλιακών επιχειρήσεων…

* Η σύμπηξη της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» πάνω σε βάσεις απολύτως καπιταλιστικές, συγκαλυμμένες πίσω από ρητορεία και επιμέρους μέτρα που καλλιεργούσαν στην πλειοψηφία των πολιτών την απατηλή ελπίδα «ενός καπιταλισμού καλύτερου από τον αμερικάνικο»…

* Η αριστοτεχνική εκμετάλλευση από την καπιταλιστική προπαγάνδα, των δικαιολογημένων και αδικαιολόγητων λαθών, αδυναμιών, καθυστερήσεων, προβλημάτων και στρεβλώσεων που εμφανίστηκαν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η δημιουργία (όχι μόνο από την προπαγάνδα κατά του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και από τις…υπαρκτές αμαρτίες του) συνθηκών που ευνοούσαν την άνθιση αναθεωρητικών και καιροσκοπικών αντιλήψεων και διασπάσεων μέσα στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα…

* Η αργή αλλά σταθερή διολίσθηση της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, από το φωτεινό επαναστατικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό πείραμα ενός νέου τύπου Κράτους, λαϊκού, αληθινά δημοκρατικού, μαχόμενου και συνεχώς εξελισσόμενου, στο μοντέλο της αργοκίνητης, ρουτινιέρικης, ανέμπνευστης και γραφειοκρατικής διαχείρισης της στασιμότητας, που γνωρίσαμε όλοι – και κυρίως οι λαοί αυτών των χωρών…

Αυτά εν συντομία, απετέλεσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κατόρθωσαν οι Η.Π.Α. να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια εξαιρετικά επιτυχημένη «επιχείρηση στρέβλωσης της πραγματικότητας και διάβρωσης συνειδήσεων», πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας σε μέγεθος και πολυμορφία.

Απομυζώντας μέσω των πολυεθνικών εταιριών τον πλούτο της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής και εξάγοντας σ’ αυτές τις περιοχές ένα μεγάλο τμήμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που από τη φύση του γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, κατάφερε να κρύψει από τους πολίτες των Η.Π.Α. και των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης την πραγματική εικόνα αυτού του συστήματος.

Παράλληλα με την εγκαθίδρυση, στήριξη και καθοδήγηση των πιο στυγνών δικτατορικών καθεστώτων σε κάθε γωνιά του πλανήτη – και στη χώρα μας, παράλληλα με τους τοπικούς πολέμους, τις επεμβάσεις, τους βομβαρδισμούς αθώων, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου Γκουαντάναμο, τις μαζικές εκτελέσεις, τους ακρωτηριασμούς και τις άλλες φρικαλεότητες που διέπραξαν στο όνομα της υπεράσπισης του «ελεύθερου κόσμου», οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους ανέπτυξαν μια τεράστια επιχείρηση παραπληροφόρησης της Κοινής Γνώμης, κυρίως μέσα από την τηλεόραση (ελεγχόμενη από δυο-τρία άτομα σε όλο τον κόσμο), αλλά και από τον εμπορικό κινηματογράφο, τα περιοδικά, τη διαφήμιση, τον τζόγο, τη μόδα, την πορνογραφία – όλο το σύστημα πλύσης εγκεφάλου που πήρε το αθώο και λαμπερό όνομα «Life style» !...

Για τις πιο αποκλίνουσες συνειδήσεις, τους νέους, τους αντιδραστικούς (όχι με την έννοια που έδινε παλιά η Αριστερά σ’ αυτόν τον όρο), τους αρνούμενους να προσχωρήσουν εύκολα στην ομοιομορφία του «mainstream», βρέθηκαν άλλοι τρόποι να χειραγωγηθούν και να τεθούν εκτός μάχης: τα ναρκωτικά, η βία των γηπέδων, η απόρριψη όχι της συγκεκριμένης ανελεύθερης, αντιδημοκρατικής και απάνθρωπης εξουσίας των μεγιστάνων του πλούτου, αλλά κάθε μορφής κοινωνικής οργάνωσης.

Το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει και να κρύψει οποιονδήποτε κάτω από μια κουκούλα: Έναν ευαίσθητο νέο ή έναν χαφιέ. Ένα «βαποράκι» ή έναν φασίστα. Έναν επαναστάτη χωρίς αιτία ή έναν χούλιγκαν. Έναν δυστυχισμένο χρήστη ουσιών ή έναν πληρωμένο δολοφόνο.

Τόσο στην περίπτωση του χαζοχαρούμενου αλλά επικίνδυνου «Life style», όσο και στην περίπτωση της αινιγματικής και εξίσου επικίνδυνης κουκούλας, ο ίδιος καρκίνος εμφυτεύεται στην καρδιά της κοινωνίας από τους εμπνευστές αυτής της τεράστιας επιχείρησης πειθαναγκασμού και χειραγώγησης του πληθυσμού της γης:

Ο ατομισμός. Το υπερτροφικό Εγώ. Το «Κοιτάω την πάρτη μου. Εγώ να περνάω καλά, κι οι άλλοι ας πρόσεχαν». Δηλαδή η κατάργηση κάθε έννοιας συλλογικότητας, συντροφικότητας, κοινωνικότητας, αλληλεγγύης και Ανθρωπιάς -η κατάργηση, εν τέλει, της ίδιας της Κοινωνίας.

Αυτός ο καρκίνος παρουσιάζει ήδη τεράστια εξάπλωση κι έχει χτυπήσει ζωτικά όργανα όλων των σύγχρονων κοινωνιών. Χωρίς αυτόν δε θα ήταν δυνατή η εξουδετέρωση του σοσιαλιστικού συστήματος και δε θα είχε επικρατήσει η παγκόσμια δικτατορία των Η.Π.Α.

Τι να κάνουμε;

Η αδιάλλακτη μάχη εναντίον αυτού του καρκίνου, του ατομισμού, αποτελεί κατά τη γνώμη μας το πρώτιστο καθήκον κάθε συνειδητού Ανθρώπου σήμερα.

Πόσω μάλλον της Αριστεράς, της οποίας η επιστημονική θεωρία σφυρηλατήθηκε πάνω στο αμόνι της κοινωνιοκρατικής σκέψης και σε ευθεία αντίθεση με τις ατομοκεντρικές φιλοσοφικές οπτικές.

Οι κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες θα εκτιμήσουν κάποτε νηφάλια το παρελθόν. Θα εξετάσουν ψύχραιμα όχι μόνο την Σταλινική, αλλά όλες τις περιόδους του πρώτου οργανωμένου σοσιαλιστικού πειράματος στον κόσμο. Και βέβαια, «δε θα πετάξουν το παιδί στον υπόνομο μαζί με τα απόνερα του μπάνιου.»

Αλλά ούτε θα κρατήσουν τα απόνερα από φόβο μήπως πετάξουν και το παιδί!...

Μέχρι τότε, ας κοιτάξουμε να ξελασπώσουμε το μέλλον, πριν γίνει κι αυτό παρελθόν.

Εκ μέρους της Προσωρινής Συντονιστικής Γραμματείας

Στέλιος Γούτης, ηθοποιός-σκηνοθέτης steliosgoutis@yahoo.com

Γιάννης Καλατζόπουλος, ηθοποιός-σκηνοθέτης kalatzo@gmail.com

Κάλλια Σωτηράκη, παραγωγός πολιτιστικών δράσεων, Χανιά Kalliasotiraki@gmail.com